Inner Mongolië

28, 29, 30 en 31 juli

Met 14 van de 30 man vertrokken we dan rond 23:00, vanaf Railway Station Beijing West, naar Central Station Hohhot. Na enkele potjes weerwolven gingen de meeste toch proberen iets van nachtrust mee te pakken. De rit was enorm rustig in vergelijking met die naar Pingyao. Natuurlijk zou het ook gewoon kunnen dat we er gewend aan raakten.

Vroeg in de ochtend stond een man met 'Steffie' op zijn bordje ons op te wachten. We werden naar een hostel gebracht waar de één genoot van een traditioneel Mongools ontbijt en de ander toch maar voor safe koos; toast met jam. Het Mongoolse ontbijt bestond uit vrij smaakloze koekjes en een soepje wat leek op water waar rijst in was gekookt. Niet geheel mijn smaak, maar dit weekend zouden we ons wanen in de Mongoolse cultuur, dus hoorde dit er ook bij. 

Na het ontbijt begon ons avontuur richting de grasslands. Eenmaal in de bus vertelde onze tourguide dat we gestopt konden worden door politie tijdens de rit en dat we dan ondervraagt konden worden. We moesten dan zeggen dat we namens een of andere universiteit uit Beijing kwamen om onderzoek te doen op de grasslands. Het is in Inner Mongolië namelijk verboden om toeristen buiten de, door de overheid bepaalde, toeristengebieden te brengen. Vanaf moment een was deze reis dus al een groot avontuur.

We maakten een tussenstop bij een boeddhistische tempel nabij de grasslands. Onze tourguide gaf ons wederom erg leuke feitjes over het boeddhistische geloof. We hebben erg genoten van de schoonheid van de tempel, maar vooral ook van de strak blauwe lucht die boven de tempel te zien was. Ook hebben we hier authentieke Mongoolse yogurt gedronken. Ik vond hem erg lekker, al was zeker niet iedereen dit met mij eens.

Na het bezoek aan de tempel vertrokken we richting het gastgezin op de grasslands. De rit door de grasslands alleen al was prachtig. Om je heen zag je lang gestrekte grasslands met enkel schapen, paarden en andere beesten. Op het land van het gastgezin stond een handje vol jurts (typische Mongoolse woningen) en een kudde schapen. Onze bedden moesten we maken door wat kussens bij elkaar te leggen. Ook werd ons meteen bij aankomst vertelt dat je niet hoefde te rekenen op een douche of zelfs een toilet. 'You will use natural toilets' zei onze tourguide gniffelend, terwijl ze wees naar de schaarse hoge planten die te vinden waren op de grasslands om de jurts heen.

Paardrijden is een van de dingen waar je niet onderuit komt als je denkt aan de Mongoolse cultuur. Het was dan ook het plan om na het middageten onze paardrijskills te laten zien. Echter, het weer had blijkbaar geen vertrouwen in ons en liet het met bakken de hemel uitkomen. Special effects werden verzorgd door de onophoudelijke bliksemschichten. Natuurlijk kon dit de pret niet drukken, want er werd met goed resultaat gezocht naar alternatieven. We hebben eerst typische Mongoolse spelletjes gespeeld, waaronder eentje met echte schapenkniebotten, waarna we buiten gingen boogschieten toen het een beetje opklaarden. Boogschieten was, zoals sommige misschien zullen verwachten, niet iets waar ik de olympische spelen mee zal winnen. Wel heb ik enorm genoten met de groep samen en dat is natuurlijk ook veel waard.

Het weer trok bij en het zag er naar uit dat we na het avondmaal alsnog de paarden op konden.Echter, eerst moest er poep worden geschept. Ja, je leest dit goed. Wij wilden ons onderdompelen in de Mongoolse cultuur en dat zouden we merken ook. In de avond wilden we namelijk een kampvuur maken en volgens de Mongoolse traditie wordt dit gedaan door het opstoken van koeienstront. Hiervoor was natuurlijk eerst een spoedcursus poepkennis nodig, want alleen koeienstront zou geen geur geven. Als iemand me van te voren zou hebben gezegd dat poepscheppen leuk kon zijn, zou ik diegene hard in het gezicht hebben uitgelachen, maar nu geloof ik het. We hebben weer onwijs veel lol gemaakt. 

Met een volgeladen mant op de rug vonden we dat we aardig ons best hadden gedaan en waren we toe aan voedsel, dus zijn we neergeploft in de jurt waar het avondeten zouden worden geserveerd. De gastvrouw had een heerlijke Mongoolse maaltijd verzorgd, waar iedereen erg van genoot. Lang tafelen zat er echter niet in, want we wilden nog paardrijden en op tijd terug zijn om samen de zonsondergang te kunnen bekijken. We werden dus weer snel het busje ingeladen, waarna er een hobbelige rit volgde richting de, soort van, manage. Vanaf deze plek reden we op de paarden terug naar onze slaapplekken. Af en toe kon ik toch nog wat laten zien van mijn, blijkbaar, nog niet compleet verleerde paardrijskills. Je voelde je enorm één met de natuur wanneer je om je heen keek en je niks dan natuur zag. 

De paardjes hadden een luie dag en de rit duurde hierdoor iets langer dan verwacht, waardoor we na het afzadelen moesten rennen naar de top van de berg om de zonsondergang nog te kunnen meepakken. Ook al kwam ik half dood aan op de top, het uitzicht maakte alles goed. Natuurlijk kon ik het niet laten om hier een aantal leuke kiekjes te schieten. De avond die volgde werd besteed rondom het kampvuur, waar we wederom weerwolven hebben gespeeld. Daarnaast was het natuurlijk de ideale setting voor het voeren van goede gesprekken en dit werd dus ook gedaan. Toch waanden iedereen zich na niet al te lange tijd richting zijn provisorische bedje, het was immers een immens zware dag geweest.

Het krakkemikkige deurtje van je jurt open doen en dan enkel een lammetje over de grasslands zien hobbelen is een beeld wat ik niet snel zal vergeten. Zo mooi om te beseffen dat natuur je zoveel goeds kan brengen. 

Naast grasslands heeft Inner Mongolië ook woestijngebieden te bieden. Een dagje naar de woestijn stond dan ook op de planning voor vandaag. Met ingepakte rugzakken verscheen iedereen bij de centrale jurt voor het Mongoolse ontbijt.

De rit naar de woestijn was lang, ruim vijf uur. Voor vrijwel iedereen was dit echter geen probleem; de één genoot van het uitzicht terwijl de ander wat ging bijtanken door de binnenkant van zijn ogen te bekijken. Ook het woestijngebied waar we heen werden gebracht was weer totaal niet toeristisch. Wel werd er duidelijk gebouwd aan toekomstige toeristische attracties, maar tot die er zouden staan was het alleen wij, de tourguide en een kudde kamelen. Kameelrijden was dan ook de eerste activiteit die we zouden gaan doen in deze 'middle of nowhere plek'. Om je heen kijkend en beseffen dat je in de woestijn bent, was voor mij toch wel weer een van de vele geluksmomentjes die ik tijdens mijn reis heb mogen meemaken. Dit kameelrijden ging er best heftig aan toe en op sommige momenten was het dus ook zeker even billenknijpen. Echter was dit nog niks in vergelijking met de jeeprit die volgde. Met hoge snelheid reden we over de zandheuvels die woestijn rijk was. Zelfs de stoere mannen uit de groep zorgden dat ze zich goed vasthielden. De derde en meteen laatste activiteit was sleeën van de woestijnheuvels. Ik moet bekennen dat dit voor veel van ons een redelijke anti-climax was, omdat we natuurlijk sneeuwbergen gewend zijn. Deze hebben uiteraard een stuk minder wrijving in vergelijking met het zand op de woestijnheuvel waar wij nu van af probeerden te racen. De vermoeidheid was duidelijk te merken, dus toen we na het sleeën in het busje stapten richting Hohhot hebben veel van ons even een dutje gedaan.

We zouden nog een dag verblijven in Hohhot, de provinciehoofdstad van Inner Mongolië. Het hostel wat we hiervoor hadden geboekt lag enorm centraal, ideaal voor ons korte verblijf dus. Diezelfde avond nog zijn we met de groep vertrokken naar het moslim district van Hohhot. Dit is een van de, al dan niet de, bekendste wijken van Hohhot. Tijdens de taxirit erheen konden we meteen al kennismaken met het overvloed aan belichting op straat, op gebouwen en zelfs in bomen. Het voelde als Eindhoven tijdens Glow, maar dan XXL. De moslimwijk stond vol met geweldig mooie gebouwen, waaronder een adembenemende moskee. In deze wijk hebben we ook gegeten. Ik ben nog steeds onder indruk van het uitblijven van een voedselvergiftiging als ik hier aan terugdenk. Iedereen was vrij moe van de afgelopen twee dagen, dus na nog een klein rondje te hebben gelopen besloten we terug te gaan naar het hostel. 

Met zijn tienen stapten we in de lift, waarna deze, zoals verwacht, open ging op verdieping 27. Wat we zeker niet hadden verwacht was dat hij zou dichtklappen nadat slechts één van ons was uitgestapt. De eerste reactie was gelach en er werd gedrukt op het knopje wat de deuren wederom zou moeten openen. Toen dit niet gebeurde ontstond er bij sommige toch wel een kleine vorm van paniek. Wat nu? We zaten met zijn negenen in een lift in een appartementencomplex in Mongolië om half één 's nachts. De jongen die wel naar buiten was gekomen was naar de deur van het hostel gelopen om hier, zonder succes, om hulp te vragen; er werd niet open gedaan. Ook geen van de andere appartementen op de verdieping gaf gehoor na herhaaldelijk geklop op de deur. Dan maar de verdieping er onder proberen. Raak! Een goed Engelssprekende man belde de politie die vervolgens een monteur heeft langs gestuurd. Na bijna een uur werden we 'bevrijd' uit de lift. Echter, zaten we dan nogsteeds met het probleem dat het hostel niet open deed. De man die ons had geholpen vertelde dat er niemand woonde op de 27e verdieping in dit gebouw. Na hem het adres te hebben laten zien, begon hij te lachen en vertelde dat we in het gebouw ernaast moesten zijn. Hier deden de liften het wel en werd wel open gedaan. Eind goed, al goed.

De volgende ochtend kozen we ervoor op niet mega vroeg op te staan. Rond een uur of 10 werden de eerste taxis genomen richting musea en tempels. Zelf ben ik naar het mooiste tempelgebied van mijn reis geweest. De Lama Tempel in Beijing vond ik indrukwekkend, maar deze viel toch wel een beetje in het niets bij de tempel in Hohhot. Ook de wijk er om heen was prachtig. Er waren gezellige, authentieke marktjes en de sfeer die er hing was geweldig. De hele middag heb ik hier rond geslenterd zonder me ook maar enig moment te vervelen. Toen de avond naderde zijn we in de buurt van het hostel met de hele groep gaan eten. Een goede, gezellige afsluiting van het geweldige lange weekend. 

Na het eten werden spullen ingepakt en vertrokken met taxis richting het treinstation. Zonder veel problemen kwamen we op tijd binnen in de wagon met bedden. We reisden nu namelijk op maandag waardoor we nog slaapplaatsen konden regelen in de trein. Het prijsverschil is nog geen tien euro en wat we ervoor terugkregen was de gedachte 'Zijn we er nu al!? Ik had nog wel even willen doorslapen.' in plaats van vermoeide ogen die twee tot drie uur slaap hadden gehad.