Een weekje studeren

24 en 25 juli

De nachttrein uit Pingyao kwam rond vijf uur 's ochtends het station van Beijing binnen rijden. Zeven vermoeide lichaampjes waanden zich een weg naar de metro om zo in een soort van trans naar GV gevoerd te worden. Om half zeven hadden we dan eindelijk zicht op ons bed. Grappig,een maand geleden vond iedereen het bed op GV niets meer dan een houten plak met een dun, hard matrasje er op. Nu voelde het als een kingsize boxer aan. 

De colleges begonnen weer om negen uur, dus veel slaap zat er voor de meeste niet in. Ik heb zelf het eerste deel van het college geskipt. 

In de pauze hadden we weer onze wekelijkse vergadering voor het project. De tijd begon nu echt wel te dringen, want over iets meer dan een week (net voor onze reis naar Shanghai) moesten we onze conceptversie inleveren. Ons doel is echter om alles dan al af te hebben en het eventueel in Shanghai alleen nog te hoeven finetunen met de peerfeedback. Er werden goede afspraken gemaakt, zodat iedereen wist waar hij aan toe was. 

In het middag college moest ik mijn eindpresentatie geven voor het vak Chinese Folklore and Culture. Iedereen moest in deze presentatie iets vertellen over zijn eigen cultuur. Dit was erg interessant sinds de klas bestaat uit studenten van over heel de wereld. Zelf heb ik me gefocust op Brabant, omdat geen van mijn Nederlandse medestudenten hier ook vandaan komt. Drie keer raden waar mijn presentatie overging... carnaval. De docent heeft de hele presentatie met een glimlach op haar gezicht gezeten, dus volgens mij komt dat wel goed. Wat ze wel heel apart vond was het gebrek aan echte eettradities tijdens carnaval. Dit komt vooral omdat alles, ja alles, in China wordt gelinkt aan voedsel. Zo praat je hier tijdens small talks niet over dingen zoals het weer, nee, de standaard zin luidt hier: Wat heb je gegeten vanochtend/ vanmiddag/ vanavond?. Leuker als je het mij vraagt.

In de avond ben ik op tijd gaan slapen om de slaap in te halen die ik in het weekend gemist had. 

De dinsdag was gevuld met colleges en projectwerk. Niet spannend, wel nodig.

26 juli

Eindelijk was het dan zover, het eerste echte bedrijfsbezoek voor mijn gevoel. Vandaag zijn we op bezoek geweest bij Bank of Beijing. Bank of Beijing werkt samen met ING bank. Bij aankomst in het geweldig mooie gebouw werden we door een ultra snelle lift meegenomen naar verdieping 22. Hier kregen we een tour door het bedrijfsmuseum. Een bedrijfsmuseum is geen zeldzaam fenomeen in China, vrijwel elk bedrijf heeft een der mate hoge trots dat ze hier graag een deel van hun pand aan wijden. 

Na de rondleiding kregen we twee presentaties. De eerste presentatie van een Nederlander. Ik ben zijn naam vergeten, maar hij had voor zijn huidige functie altijd bij ING gewerkt en werkte sinds een aantal jaar met groot plezier in Beijing. Zijn presentatie liet wat te wensen over. Je kon duidelijk merken dat deze man een belangrijke functie had (hij was manager van een bepaalde tak van de bank) en had duidelijk niet veel zin had om een paar uur van zijn dag op te geven. Hij vertelde ons feitjes over ING en Bank of Beijing. Erg interessant vond ik het niet, al moet ik natuurlijk ook toegeven dat ik niet voor niks geen economische studie ben gaan doen. Na deze soms wat slaapverwekkende presentatie kwam een Duitser aan het woord: Heiko Anemüller. Zijn Linked-In profiel geeft aan dat hij General Manager Operations Direct Banking at Bank of Beijing is. We hadden dus weer te maken met een hoge pief. Deze presentatie was echter 180 graden de andere kant op. Vol enthousiasme begon Heiko te vertellen over de toename van technologie in de betalingswereld en hoe apps zoals WeChat en Alipay hier in China onwijs goed en nog belangrijker, snel op hebben ingesprongen. De banken hadden volgens hem voor iets te lange tijd een beetje lopen slapen en moesten nu dus snel in de race aansluiten om een inhaalslag mogelijk te kunnen maken. Ook vertelde hij waarom China hier hoogstwaarschijnlijk zo ver voor liep op het westen; regulatie en privacy. Ik kan hier nog wel een uur verder over praten maar ik verwacht niet dat het deze blog veel interessanter maakt.

Na de twee presentaties zijn we met een groepje in onze nette pakjes de zoektocht begonnen naar lunch. Tijdens deze zoektocht heb ik ook mijn eerste buikschuiver gemaakt van de reis, wat voor mij verrassend lang geduurd heeft. Geen zorgen; mijn kokerrok leeft nog en kan dus mooi terug de kast is voor het volgende bedrijfsbezoek.

Na de lunch ben ik verder gaan werken mijn eindpresentatie van het andere vak.

28 juli

De cultuur van Noorwegen, Polen, Engeland, Tibet, Maleisië, Frankrijk, Canada en misschien nog andere landen die ik vergeten ben, kwam in de ochtend voorbij tijdens de tweede sessie van de eindpresentaties van het vak Chinese Folklore and Culture.

Na in de pauze de laatste puntjes op de i te hebben gezet van mijn eindpresentatie voor het vak Chinese Tradition and it's Transformation after 1949, heb ik deze met het zelfde groepje als de vorige keer met succes afgerond. Tijdens deze presentatie hebben we een boerenopstand in kapitalistisch Amerika vergeleken met een in die van communistisch China. Voor mij was het vooronderzoek erg interessant, gezien de drie jaren geschiedenis op Durendael toch al ver weg zijn gezakt.

Éen van de jongens uit het groepje waar ik veel mee omga zou de dag erop jarig zijn. Het plan was dus om eerst met zijn allen samen ergens te gaan eten, om vervolgens zijn verjaardag met champagne te vieren in de club. Het eten was onwijs gezellig en we hebben de namen van onze groep voor altijd op de muren van het restaurant gekladderd (dit op aandringen van het personeel wel te verstaan!). Ook het stappen was onwijs gezellig, maar omdat de volgende ochtend mijn wekker me al om 7:00 zou begroeten ben ik op tijd richting huis gegaan. Raar eigenlijk dat ik GV nu al mijn huis noem.

29 juli

Zoals ik zei, om 7:00 werd ik vriendelijk, dan wel dringend door mijn wekker verzocht actie in de tent te brengen. Vandaag stond een bedrijfsbezoek aan technologie gigant Lenovo op stoep. Te voet vertrokken we in onze pakjes naar het bedrijfspand, althans dat dachten we. De persoon verantwoordelijk voor het bezoek had helaas een beetje lopen slapen en we waren met zijn alle richting een pand gelopen waar inderdaad met koeienletters 'LENOVO' op stond, maar waar echter niemand van ons bezoek wist. We bleken verkeerd te zitten. Om nog op tijd te kunnen komen zouden taxi's moeten nemen. Helaas past mijn rolstoel niet in de krappe taxietjes die hier overal rondrijden. Met een klein groepje zijn we dus maar weer lopend begonnen aan onze door google maps genavigeerde route naar het juiste gebouw. Toen we in een meer residental area terecht kwamen, besefte we al snel dat zich hier niet de campus van een miljoenenbedrijf kon bevinden. Les van de dag: vertrouw Google niet in China! 'Wat nu!?' ging er door onze koppies heen. Ik had onwijs veel zin in dit bezoek. Zelf heb ik een Lenovo laptop en technologie in het algemeen boeit me enorm. Je kan je dus wel voorstellen hoe erg ik baalde op dit moment. Een van de jongens stelde voor om een bestelwagentje te vragen ons naar de juiste bestemming te brengen (we waren inmiddels via via achter het juiste adres gekomen). We staken random onze hand op naar een bestelbusje. De wonderen bleken op dit moment de wereld nog niet uit te zijn want hij stopte. Het bleek een of andere lokale OV dienst te zijn. De man sprak echter geen woord Engels en hij wilde niet begrijpen waarom we naar het industrieterrein wilden. Waarschijnlijk puur uit behulpzaamheid. Na lang aandringen heeft hij het toch geaccepteerd en bracht ons voor drie euro naar de juiste plek. Deze man was de held van de dag voor ons.

Bij aankomst konden we meteen aansluiten bij de rondleiding door het bedrijfsmuseum. Dit was nog eens andere koek dan de iets wat saaie foto's en teksten bij Bank of Beijing. Alle nieuwe snufjes die Lenovo aan het ontwikkelen was werden aan ons getoond. Er werden virual reality dino's lang ons gezet en meubels shoppen doe je binnenkort door ze eerst virtueel in je woonkamer te plaatsen als het aan Lenovo ligt. Sommige van ons veranderden in kleine kinderen bij het zien van al dit spul.

Na de rondleiding was het tijd voor een vragensessie. Zelf vond ik het jammer dat deze geleidt werd door iemand werkzaam bij marketing in plaats een werknemer van research tak. Je kun helaas niet alles hebben in het leven.

Rond het middaguur gingen we weer richting GV, waar ik moest pinnen voor mijn tripje naar Inner Mongolia. Sukkel die ik ben heb ik mijn pinpas laten inslikken. Je krijgt hier namelijk eerst je geld en daarna pas je pinpas. Telefoontjes plegen om deze terug te krijgen is hier nogal een opgave. Drie uur ben ik bezig geweest. In die tijd heb ik denk ik wel tien niet of gebrekkig Engelssprekende medewerkers van de bank aan de lijn gehad. Een slechte verbinding hielp ook niet mee. Uiteindelijk lukte het en kan ik hem als het goed is komende woensdag ophalen. Dit is de dag voordat we naar Shanghai vertrekken, dus even extra duimen.

Zoals ik zei, vandaag is ook de dag van mijn tweede weekendtripje in China: Inner Mongolia. Dit is een provincie van China die tegen Mongolië aanligt. De hele cultuur die er heerst is de Mongoolse cultuur, maar het grote voordeel is dat je geen visum nodig hebt. Iets over tien lag weer een negen uur durende treinrit op ons te wachten, met dit keer als eindbestemming Hohhot, de hoofdstad van Inner Mongolia. Ook nu hadden we weer zitplaatsen. Weer een enorm zware reis dus.