Just another day in Beijing

17 juli

Samen met mijn Amerikaanse, Singaporese en Canadese groepsgenoten heb ik vandaag een presentatie gegeven over het leven Huang Jiayi voor het vak Chinese tradition and its transformation after 1949. Huang Jiayi is een oude Chinese man die in een interview verteld heeft over zijn leven als boer gedurende culturele revolutie onder leiding van de grote leider Mao. Ik hoop voor de algemene ontwikkeling van de meeste die dit lezen dat jullie weten wie Chairman Mao was en wat zijn ongelofelijke historische invloed is geweest – en eigenlijk nog steeds is – op het Chinese leven. Velen zullen beweren dat Mao China heeft gebracht tot het niveau waar het nu staat; een nieuw industrie land met een hoge positie in de wereldeconomie. De manier waarop hij dit heeft gedaan heeft helaas voor talloze slachtoffers gezorgd (besefmoment: meer slachtoffers dan de tweede wereldoorlog ten gevolge had). Ik zal stoppen met mijn mini geschiedenislesje, maar ik moet toegeven dat deze gebeurtenissen me wel heel erg zijn gaan boeien sinds ik me een soort van in deze samenleving heb proberen te wurmen. De partij van Mao is nog steeds aan de macht hier en de voor ons niet voor te stellen grote invloed van de partij en de leider is dus ook nog steeds heel erg voelbaar. Zo is Winnie de Pooh sinds een paar dagen verboden. Ja je leest het goed: Winnie de Pooh. De reden hiervan is dat er een vergelijking werd gemaakt tussen de huidige leider van de partij, Xi Jinping en Winnie de Pooh. Over censuur heb ik ook nog een ander ongelofelijk verhaal. Een aantal jaar geleden was er, zoals misschien enkelen zich kunnen herinneren, een aanslag op het Tiananmen Square. Met een busje werden een aantal slachtoffers gemaakt. In het tijdsbestek van uren, als het niet minuten waren, waren alle foto’s of ander bewijsmateriaal van het internet afgehaald. De bevolking van chaos behouden staat hier hoog in het vaandel.

Terug naar mijn presentatie; deze ging prima. De docent was, zoals mij al door ex-NAHSS’ers verteld was, erg onder de indruk van ons Engels niveau en onze vaardigheid tot het geven degelijke presentaties. De meeste Chinezen zijn namelijk erg verlegen en lezen presentaties direct van hun spiekbriefje af. Het punt van de presentatie heb ik nog niet terug, maar ik verwacht dat dit wel goed moet komen.

Na mijn ochtendcollege had ik zoals elke week vergadering met mijn groepsgenoten voor het project was ik uitvoer voor het ministerie OCW. Deze vergadering was erg vruchtbaar en we hebben besloten om het eindproduct in een magazine vorm te gieten. Zelf vind ik dit erg interessant, omdat ik zoiets niet zo snel zou doen voor opdrachten van mijn eigen studie.

Helaas voelde ik me al de hele dag niet al te best. Gedurende de dag trok dit helaas ook niet bij. Ik besloot dus dat het beter zou zijn om ’s middags niet naar het andere college te gaan. Eenmaal op GV aangekomen was ik ook meteen vertrokken naar dromenland.

’s Avonds ben ik nog wel bij een Indiaans restaurant gaan eten. Ik ben een aanbidder van deze keuken, dus dit maakte mijn dag wel een stuk beter.

18 juli

Door op tijd mijn bed weer in te duiken hoopte ik dat ik de volgende morgen weer fris en fruitig zou zijn. Dit was helaas niet zo, want dinsdagochtend voelde ik me nog beroerder dan de dag ervoor. Dit kon ook eigenlijk niet anders. Een domino-effect was aanwezig in de NAHSS groep, stuk voor stuk vielen de ‘slachtoffers’ en ik kon dus niet ontbreken aan het lijstje vonden de virusdeeltjes klaarblijkelijk.

’s Middags had ik om 15:00 een excursie met mijn vak Chinese Folklore and Culture. Hier zouden we onze kennis die we op hadden gedaan in de lessen verifiëren in een voorheen prinselijk paleis. Ik ben wel naar deze excursie gegaan, maar moet bekennen dat ik er niet veel van heb meegekregen. Na de excursie moest ik meteen door naar een etentje met mijn projectgroep. Dit was erg interessant, maar nog belangrijker was het ook erg gezellig. We hadden het onderdeeltje teambuilding namelijk een beetje laten liggen de afgelopen weken, wat jammer is naar mijn mening. Na het etentje ben ik met een paar paracetamols – mijn grote vrienden die twee dagen – de binnenkant van mijn ogen gaan bekijken.

19 juli

Bedrijfsbezoek en boerderij gaan niet bij iedereen in een zin samen. Bij mij ook niet moet ik eerlijk bekennen, maar gezien een van de projectgroepen onderzoek doet voor Friesland Campina was het voor hen een erg nuttig bezoek. Vandaag vertrokken we rond 12:00 naar een Chinese melkboerderij aan de rand van de stad. De presentatie die werd gegeven zorgde bij mij voor veel frustraties. Er werd gepronkt met de hoeveelheid koeien die ze op een bepaalde oppervlakte konden vestigen. De hoeveelheid melk die ze jaarlijks uit de uitgeputte koeien zogen werd gepresenteerd als een prestatie van het hoogste niveau. Ik merk dat ik het moeilijk vind om me op het vlak van dierenwelzijn te verplaatsen in de Chinese denkwijze. Overal in de wereld is drijfveer nummer één natuurlijk altijd geld, ik weet ook niet of dit ooit zal veranderen, maar je merkt goed dat dit land zich nog sterk economisch aan het ontwikkelen is en onderwerpen zoals dierenwelzijn en milieu nog niet hoog op het lijstje van de regering staan. De groenlinksstemmer heeft hier soms wel veel moeite mee.

Na de presentatie kregen we een rondleiding op de boerderij. We werden eerst in een overall gehesen, kregen een mondkapje op en veel te grote regenlaarzen aan. Bij overalls moet je niet denken aan de groene, modderige dingen die de boeren in Nederland aan hebben. We zagen er namelijk uit alsof we zo de set van ‘Breaking Bad’ af waren geplukt. Voor de mensen die de serie ‘Breaking Bad’ niet kennen; in de serie wordt in een vieze loods drugs geproduceerd.

Het zien van de op elkaar geplakte koeien zorgde ervoor dat mijn maag zich een aantal keer omdraaiden. Op dit soort momenten twijfel ik aan het eten van kaas en het drinken van melk.

Over twee weken wil ik met een groep studenten naar Inner Mongolië gaan. In de avond heb ik hiervoor de treintickets en het hostel geregeld.

20 juli

Vandaag ben in ik de ochtend naar college gegaan, maar ben ik in de middag – heel erg eigenlijk – met een vriend naar het Central Business District gegaan. Deze stond nog op mijn lijstje en ik wist dat ik het de laatste andere halve week in Beijing erg druk zou krijgen met het afronden van mijn vakken en project voor OCW. Het Central Business District heeft een erg mooi park, waar het tot mijn verassing erg rustig was en je daadwerkelijk instaat was de geur van groen in je op te snuiven. Als je jezelf ver genoeg naar het centrum van het park waande hoorde je ook geen toeterende auto’s of andere voertuigen meer. Rust in Beijing, daar had ik één college spijbelen wel voor over.

Naast het park was er ook een mooie tempel, helaas kwamen we hier net te laat aan en konden we alleen de buitenkant bekijken. Parken en tempels hoor ik je denken, bij een business district denkt iedereen natuurlijk aan rijen wolkenkrabbers naast elkaar. Deze waren er ook zeker te vinden en hadden een overweldigend effect op me. Ik ken namelijk alleen de Zuidas, dat hiermee vergelijken is simpel weg niet te doen.  Rem Koolhaas – een blijkbaar bekende Nederlandse architect – heeft het ontwerp gemaakt voor het op een na grootste gebouw ter wereld. Dit gebouw met een oppervlakte van 500.000 vierkante meter bevond zich in een nieuw gedeelte van de het business district. Ook al zorgde de naam Koolhaas niet voor het rinkelen van enig belletje, de nationalist in ons wilde toch even op de foto met het gebouw.

China is het land van de namaak. Dit namaken varieert van het kunnen kopen van fake diploma’s en motivatiebrieven tot relatief onschuldige namaak Nikes of Adidasjes. Voor dat laatste zijn we na het bezoek aan het Central Business District nog naar de Pearl Market gegaan. Iedereen die ooit in een noord Afrikaans land is geweest denkt misschien aan slechte aftreksels van de echte merkartikelen. In China is dit het verre van waar. Hier kun je de nep artikelen niet van echt onderscheiden in negen van de tien gevallen en is de kwaliteit meer dan prima. Dit is dan waarschijnlijk ook de reden dat het officieel verboden is om deze artikelen het land uit te nemen. Ik ga het er echter toch op wagen.

21 juli

Ik vind de NAHSS geweldig en geniet erg van mijn tijd hier, maar dat vandaag voor de tweede keer een bedrijfsbezoek niet doorging zorgde voor erg veel teleurstelling. Wetende dat de programboard er alles aan heeft gedaan om dit wel te regelen nuanceert deze teleurstelling wel, maar het was toch een van de hoofdfactoren waarom ik me voor dit programma heb opgegeven.

Een opvulling voor mijn dag vinden is in Beijing geen hoge wiskunde. Ik besloot vandaag in mijn eentje op pad te gaan naar dé tempelstraat van Beijing: Fuchenmennei Daije. Even op mezelf toegerekend zijn leek me een leuk en spannend idee. Spannend bleek het later zeker worden.

Na de route met de metro te hebben uitgezocht vertrok ik met mijn volgeladen rugzak met koekjes en genoeg te drinken, het was immers nog steeds ruim boven de 30 graden. Ik bezocht de Tempel van de Witte Pagode en de Tempel der Keizers van Opeenvolgende Dynastieën om uiteindelijk terecht te komen bij de Tempel van de Universele Naastenliefde. Alle drie waren wederom prachtig en ik heb enorm genoten van de rust en al het pracht wat er te zien was. Wel moet ik eerlijk erkennen dat de magie van tempels bij elke tempel die je bezoekt net een stukje afneemt. In de laatste tempel werd ik aangesproken door een man in het Chinees. In eerste instantie zag ik er geen kwaad in en probeerde ik hem op een vriendelijk manier duidelijk te maken dat ik nog niet de vaardigheden bezat om een vol gesprek in het Chinees met hem te voeren. Met handen en voeten maakte hij duidelijk dat hij iets met me wilde gaan eten. Uiteraard wees ik dit meteen af, waarna hij zijn telefoon tevoorschijn haalde en op een vervelende manier bleef aandringen op het uitwisselen van nummers. Het was een erg vervelende situatie, zeker gezien het feit dat ik er op dit moment alleen voor stond. Ik probeerde de man te ontwijken wat erg lastig bleek te zijn. Na de tempel half uitgerend te zijn verschool ik mezelf in een winkeltje, waar ik alle boeddha beeldjes wel tien keer in mijn hand heb gehad. Ik voel mezelf nog steeds een beetje schuldig tegenover de mensen van dit winkeltje. Zij dachten immers dat ik daadwerkelijk iets zou gaan kopen in plaats van dat ik hun winkel gebruikte als schuilplaats. Ik wierp een blik naar buiten om vervolgens tot mijn grote schrik er achter te komen dat de man om het hoekje van de winkel bellend aan het wachten was. Op dit moment schoot er toch echt wel paniek door me heen. Met een bonkend hart ben ik de winkel uitgerend en overgestoken naar de overkant van de straat. De man liep, ook al probeerde hij het duidelijk onopvallend te doen, parallel met mij mee. Het was doodeng en het leek me nu toch beter om hulp in te schakelen dus ben ik gaan bellen met een lid van de programboard. Zij raadde me aan zo snel mogelijk naar de metro te lopen, omdat hier altijd beveiliging of politie aanwezig is. Dit had ik in mijn paniek zelf ook bedacht, want ik was al onderweg nar het metrostation, wat me achteraf niet van mezelf tegenviel. In Beijing kan het eeuwen duren voordat stoplichten voor voetgangers op groen schieten, zo ook nu. De man was overgestoken en haalde me in en begon weer in het Chinees tegen me te praten, bijna schreeuwend. Het zweet brak me uit maar ik probeerde rustig te blijven en neutraal voor me uit te staren. Er waren veel mensen om me heen, hier kon niks gebeuren bleef ik in mezelf herhalen. Met grote passen vervolgde ik mijn weg naar het metrostation. Ik zag dat de man vaart minderde. Het was mijn kans om de hoek van het metrostation om te schieten en me achter een paal te verschuilen. Ik besloot hier te wachten om te zien wat hij zou doen. Zoals verwacht kwam te man ook de hoek om, hij keek verward om zich heen. Hij was me duidelijk kwijt. De metro kwam precies op dit moment aanrijden en dus ben ik vanachter de paal de metro ingeschoten. Door naast de beveiliging te gaan zitten voelde ik me veilig al ging mijn hart nog erg tekeer. Op dit moment denk ik dat ik me pas echt besefte wat er was gebeurt en kon ik mijn tranen niet helemaal in bedwang houden. Op GV heb ik met Tim gebeld waarna ik ben gaan slapen. Ik wist zeker dat ik er niet meer alleen op uit zou gaan de komende weken. Toch wil ik deze ervaring mijn veilige gevoel in Beijing, wat ik voorheen erg gevoeld had, niet hierdoor laten verpesten.