Weekendtripje naar Pingyao (lees: geen smog)

21 en 22 juli

Na mijn dutje ben ik met de groep waarmee ik dit weekend naar Pingyao zou gaan, gaan eten. Pingyao is een stadje negen uur reizen met de trein van Beijing. Het heeft een oud centrum met prachtige tempels en andere historische plekken.

Rond middernacht zou onze trein vertrekken en omdat we geen idee hadden waar we de tickets moesten ophalen en de horrorverhalen over ellenlange wachtrijen gehoord hadden besloten we om bijna twee uur van te voren op Beijing railway station te zijn. Eenmaal daar werden we van het kastje naar de muur gestuurd, dit was vooral weer te wijten aan het gebrek aan Engelssprekende medewerkers. Toen we uiteindelijk onze tickets hadden bemachtigd begaven we ons naar de veel te drukke wachtruimtes. Te druk was sowieso het centrale woord van onze treinreis. Wij hadden hard seats gereserveerd. Dit zijn stoelen die onder een hoek van minder dan 90 graden staan, waardoor slapen vrijwel onmogelijk is. Daarbij komt ook nog eens dat er niet raar wordt opgekeken in China als er sigaretten worden aangestoken in de treinen. Met een zwart shirt over mijn hoofd, en mijn KLM dekentje over me heen probeerde ik toch de uitdaging aan te gaan om wat slaap mee te pakken deze nacht. De slaappillen die ik had meegenomen waren helaas niet opgewassen tegen het felle licht, de schreeuwende verkopers en de mensen met staanplaatsen die hun achterwerk in je gezicht duwde wanneer er iemand door het gangpad moest. Ook is de geur van de meeste Chinezen is niet om naar huis over te schrijven. Al met al dus niet een ritje wat je zonder gegronde reden zou willen maken.

Met ongeveer drie tot vier uur slaap op zak werden we in een busje gezet richting het hostel. Mijn veel te zware rugzak had mijn rug al goed te pakken gehad, dus voor deze service ben ik nog steeds eeuwig dankbaar. In het hostel ben ik op de eerste beste bank neer geknald en heb hier nog ruim een uurtje mijn ogen kunnen dicht doen voor we richting het oude centrum van Pingyao vertrokken. Dit oude centrum was gelukkig op nog geen tien minuten lopen van ons hostel en de straatjes zorgde meteen voor een aangename, timide sfeer. De gebouwen waren laag, in tegenstelling tot de grote gevaartes die in Beijing overal de grond worden uitgestampt. De poort van de oude stadsmuur voerde ons naar binnen. Met een kaart gingen we de tempels af die er te vinden waren. Ook genoot ik van de, misschien soms iets te toeristische, kraampjes aan weerszijde van de weggetjes. Het gaf een pittoresk gevoel. Wat dit gevoel echter telkens bruut verstoorden, waren de karretjes volgeladen met toeristen die met een rotgang door de straatjes raceten en rijkelijk gebruik maakte van hun irritant harde toeters. Na onze vermoeiende tocht door de stad zijn we gaan lunchen in een geweldig gezellig tentje. Na wat energie op te hebben gedaan van de lunch besloten we de oude stadsmuur op te gaan beklimmen. Vanaf hier had je uitzicht op het oude centrum.

Hierna zijn we terug gegaan naar ons hostel om nog wat slaap te pakken, om rond een uurtje of half negen weer naar het oude centrum te gaan om daar te gaan dineren en door de straatjes te struinen. Een man die voor zijn winkeltje Chinese tekens in houten plaatjes aan het graveren was trok mijn aandacht. In zijn winkeltje heb ik een prachtig souvenir voor mezelf gekocht.

De volgende dag zouden we naar een oud grotten stadje gaan dus besloot is vrij snel na terugkomst in het hostel te gaan slapen.

23 juli

Na ruim drie weken kun je erg genieten van een simpel gebakken eitje op wit brood kan ik je vertellen. Samen met een sapje en een boterham jam werd dit geserveerd door de te lieve gastvrouw voor nog geen 1,30.

Na het ontbijtje en het inpakken van onze tassen werden we met een taxi naar een klein dropje 70 kilometers van Pingyao gebracht. Onder het dopje zat een uitgekiemd grottennetwerk verscholen. De Engelssprekende gids die ons eerst de bovengrondse schatten van de het dorpje liet zien was geweldig. Ze sprak vloeiend Engels en vertelde enthousiast over alles wat dit mooie dorpje te bieden had. Daarnaast kon ze ook perfect antwoord geven op al onze vragen. We baalden dat we geen cadeautje hadden meegenomen, want fooi geven in China is een not done. De tempels die we te zien kregen, kregen extra dimensie doordat we nu eindelijk alle verhalen er achter te horen kregen. Zo hoorden we bijvoorbeeld dat een boeddha met een donkere huid stond voor kracht en een boeddha met een witte huid voor wijsheid. Ook hielt niks haar tegen om ons te vertellen wat er allemaal wel niet verwoest was tijdens de culturele revolutie, wat onder veel Chinezen vaak toch nog best taboe blijft. Na een rondje te hebben gelopen door de tempels zijn de afgedaald richting de grotten. Het was fascinerend om te zien hoe geraffineerd het netwerk in elkaar zat. Hoe bepaalde hinderlagen waren opgezet en welke systemen er bedacht waren tegen bijvoorbeeld overstromingen. Bij het verlaten van de grotten kwamen we uit in een grotwoning. De vrouw vertelde dat er nog geen 30 jaar geleden nog gewoon mensen in hebben gewoond. In eerste instantie kon ik dit niet geloven. Hoe primitief moet dat geweest zijn bedacht ik me: wonen in een uitgegraven grot met een oppervlakte even groot als mijn studentenkamer. Toen ze de verbazing op ieders gezicht af kon lezen lachte ze en wees naar een berg aan de overkant van de vallei. ‘’Die grotwoningen zijn nog steeds bewoond’’ zei ze. Wij konden onze oren niet geloven. Na de vermoeiende route door de grotten – deze was vooral vermoeiend voor de personen boven de 1.80 m in onze groep, gezien zij de hele tocht al buigend hebben moeten doorstaan – hebben we ook nog een tour gekregen door het laatste bewoonde deel van het bovengrondse deel van het dorpje. De oude, bejaarde inwoners die het dorpje rijk was lachte ons – met veelal zwarte tanden – toe, terwijl ze op hun krakkemikkige stoeltjes genoten van hun zondag. Het was een geweldige dag. Het ontbreken van de smog, drukte en toeristische attracties maakten alles compleet.

Na terugkeer in het hostel hebben we nog snel wat gegeten op een terrasje. Dit was de eerste keer in China dat ik op een terrasje heb gezeten. Een dergelijke terrasjescultuur is hier totaal niet aanwezig. Zelf vind ik dit jammer, omdat het vaak enorm veel sfeer geeft aan een stad. Hierna zijn we naar het station vertrokken waar weer een loodzware treinreis op ons lag te wachten.